جو (Barley)

جو یک ماده خوراکی ایده آل برای نشخوار کنندگان و غیر نشخوار کنندگان محسوب می شود. میزان پروتئین خام آن بین ۶ تا ۱۴% متغیر بوده (خوشبختانه جو ایرانی از نظر پروتئین نسبت به جو وارداتی برزیلی و آرژانتینی از درصد بالای پروتئینی برخوردار می باشد.) نشخوارکنندگان از انرژی بالای جو که عمدتاً از نشاسته آن ناشی شده و به میزان زیادی قابل تخمین است بهره می گیرند و این امر باعث افزایش پروتئین شیر و تسریع رشد می شود.

در صورت استفاده از جو در جیره نشخوارکنندگان، میزان کمی (حدود ۱۰ درصد) از آن بدون آن که تخمیر شود، می تواند از شکمبه عبور نماید. از نظر کیفی، جو مثل تمام غلات از کیفیت پروتئینی متوسطی بر خوردار بوده و به ویژه از نظر اسید آمینه لیزین محدودیت و یا کمبود دارد. جو جهت تکمیل علوفه ها مناسب بوده، اما در این مورد و به ویژه در مورد دانه هایی که عمل آوری می شوند. باید به تعادل مواد معدنی و ویتامین های جیره توجه نمود.

جو به طور کلی از نظر ویتامین های A  E, D,(محلول در چربی) و ماده معدنی کلسیم فقیر است. باید توجه داشت که عمل آوری دانه های مرطوب با استفاده از اسید پروپیونیک باعث کاهش بیشتر میزان ویتامین  Eموجود در آن ها می شود.

خوش خوراکی جو نسبت به غلات دیگر کمتر است.

مصرف زیاد آن در نشخوارکنندگان  ممکن است باعث ایجاد اسیدوز (کاهش PH شکمبه) و یا نفخ شود.